Osteoklastlar

Osteoklastlar Kemik parçalanması ve demineralizasyondan sorumlu dev hücrelerdir. Aktiviteleri, paratiroid hormonu gibi çeşitli maddeler tarafından düzenlenir. Çok fazla veya çok az osteoklast aktivitesinin iskelet sağlığı üzerinde ciddi etkileri vardır.

Osteoklast nedir?

Her yedi yılda bir insan tamamen yeni bir iskelete kavuşur. İnsan kemikleri yüklere uyum sağlar ve kalıcı olarak yeniden şekillendirilir. Mikro çatlaklar ve kırıklardan sonra yenilenirler. Kusurlu kemik kütlesi çıkarılır ve yeni kemik kütlesi oluşturulur.

Sözde osteoblastlar inşaat işinden sorumludur. Bunlar daha sonra osteositlere olgunlaşan olgunlaşmamış kemik hücreleridir. Kemik metabolizmasındaki yıkım işi osteoblastlar tarafından değil, osteoklastlar tarafından gerçekleştirilir. Bu kemik hücreleri, kemik iliğinden gelen öncü hücrelerden ortaya çıkar ve gerektiğinde iskelet sistemine göç eder. Çalışmaları iki farklı mekanizmayı içerir: kemik maddesinin demineralizasyonu ve kemiğin asıl parçalanması.

Çalışmalarıyla osteoklastlar kemik büyümesini yavaşlatır ve aşırı büyüme süreçlerini ve büyümeleri önler. Osteoblastlarla anahtar madde RANKL üzerinden iletişim kurarlar. Bu iletişime ek olarak, hormonal döngü onların düzenlenmesinde rol oynar. Paratiroid hormonu yıkımı harekete geçirir ve kalsitonin osteoklast aktivitesini inaktive eder.

Anatomi ve yapı

Osteoklastlar çok çekirdekli hücrelerdir ve bu nedenle sözde dev hücrelere aittir. Kan kök hücreleri olarak da bilinen kemik iliğinde mononükleer öncü hücrelerin füzyonu ile oluşturulurlar.

Mononükleer fagositik sistemin parçasıdırlar. Bu, bazıları bağışıklık sisteminin bir parçası olan ve atık ve yabancı parçacıkların parçalanmasından ve uzaklaştırılmasından sorumlu olan retiküler bağ dokusunun tüm hücrelerinin tamamı anlamına gelir. Osteoklastların çapı 30 ila 100 um'dir ve 20'den fazla hücre çekirdeği içerebilir. Howship lacunae'deki kemiğin yüzeyine otururlar ve amipleri hareket ettirirler. Apikal kutbunuz kemiğe işaret ediyor. Ortada, çiçek gibi katlanmış bir hücre zarı olan vezikülleri içeren bir bölge bulunur. Bu "kırışık sınır" kemiğin emildiği yerdir.

Osteoklastların çevresi yoğun bir şekilde boyanmıştır. Buradaki yapışma aparatı, hücrelerin kemiğe minimum 0,3 nm mesafe ile yapışmasını sağlar. Bu "sızdırmaz bölge", aynı zamanda "temiz bölge" olarak da adlandırılan ve sadece birkaç hücre organeline, ancak birçok kasılma proteine ​​sahip olan sitoplazma tarafından çevrelenmiştir.

İşlev ve görevler

Kemik maddesinin birikme ve parçalanma süreçleri birbirleriyle ideal olarak koordine edilir ve hassas bir şekilde düzenlenmiş bir kontrol devresi tarafından kontrol edilir. Osteoklastlar, çeşitli faktörlerle oluşmak üzere uyarılır. Her şeyden önce, deksametazon, 1,25- (OH) 2VitD3, paratiroid hormonu, PTHrP, prostaglandin-E2 ve sitokinlerin kemik emici etkisi vardır. Bunun aksine, bifosfonatlar, kalsitonin ve östrojenler, osteoklastlar üzerinde inhibe edici bir etkiye sahiptir.

Bu faktörler, PU.1 transkripsiyon faktörünün aktivasyonunu düzenler. Kemik iliği makrofajlarının çok çekirdekli osteoklastlara dönüşümünü kontrol eder. RANKL ve osteoprotegerin maddeleri de aktivasyona katılır. Hormonal kontrol devreleri, kemikleri kalsiyum dengesini düzenlemek için bir tür tampon olarak kullanır. Örneğin kemik emici paratiroid hormonu kalsiyum salgılar. Kalsitonin ise kalsiyumun depolanmasını uyarır. Bu şekilde kontrol edilen kemik maddesinin kalıcı olarak birikmesi ve parçalanması, iskelet sisteminin yüklere ve değişikliklere uyum sağladığı anlamına gelir. Bu sayede malzeme yorulması önlenmiş olur. Bu arada, osteositlere de osteoklast regülasyonunda bir rol verilmiştir.

Osteositler, olgunlaşan tuzağa düşürülmüş osteoblastlardır. Bir kemik bir kırık veya mikro çatlaktan etkilenirse, osteositler besin eksikliğinden ötürü ölür ve salınan maddelerle olay yerinde osteoklastları çağırır. Osteoklastların çalışması iki mekanizmadan oluşur. Bir osteoklast ile pH değerinin düştüğü kemik maddesi arasında minimum boşluk vardır. Bu bozulma sayesinde kemikler demineralize olur. Mineral tuzlar çıkarılır. Bunun için gerekli pH değeri, aktif proton taşınması ile sabit tutulur. Osteoklastlar, proteolitik enzimler kullanarak kolajen kemik matrisini ayırır. Bunu yaparken, salınan kolajen parçalarını fagositize ederler.

Hastalıklar

Osteoklast aktivitesi düştüğünde veya arttığında, bu değişiklik patolojik hale gelebilir. Ayrışma ve yeniden yapılandırma, sağlıklı kemiklerde ideal olarak koordine edilir.

Bu nedenle azalmış osteoklast aktivitesi, artan aktivite kadar hasara neden olabilir. Genetik osteopetrozda, örneğin, büyük ölçüde azalmış bir osteoklast aktivitesi vardır. Öte yandan artmış osteoklast aktivitesi, genetik olmayan osteoporoz, hiperparatiroidizm, osteodistrofi deformans ve aseptik kemik nekrozunun karakteristiğidir. Aynı şey romatoid artrit, periodontitis ve osteogenesis imperfecta için de geçerlidir. Osteoklastlar daha aktif hale geldiğinde, kemik kütlesi yeniden üretilebileceğinden daha hızlı parçalanır.

Bu nedenle etkilenenler kırılgan ve zayıf kemiklerden muzdariptir. Hiperparatiroidizmde, kemik oluşumunun düzenleyici aparatının kendisi etkilenir. Epitel hücreleri anormaldir ve bu nedenle vücuttaki kalsiyum seviyesini paratiroid hormonu şeklinde düzensiz hale getirir. Bunun nedeni, bir adenoma veya paratiroid bezlerinin genişlemesine kadar izlenebilen paratiroid hormonunun artan salgılanmasıdır. Artan paratiroid hormonu seviyesi kemik kaybını artırır. Sonuç, şiddetli kemik ağrısı ve böbreklerde azalmış kalsiyum atılımıdır. Kandaki kalsiyum miktarı artmaya devam eder ve böbrek taşlarına neden olur.

Tipik ve yaygın kemik hastalıkları

• osteoporoz
• Kemik ağrısı
• Kırık kemik
• Paget hastalığı