polimiksinler temelde gram negatif bakterilerle savaşan antibiyotiklerdir. Bununla birlikte, aktif bileşenler yalnızca vücut hücrelerinin dışında bulunan bakterilere etki eder. Etkinlikleri, bakteri hücre zarlarındaki fosfolipidlerle reaksiyonlarına dayanır.
Polimiksin nedir?
Polimiksinler, genellikle on amino asitten oluşan karmaşık dallı polipeptitlerdir. Sonunda hidrofobik yağ asitleri var. Moleküler yapı, hücre zarlarındaki fosfolipidlerinkine karşılık gelen bir polarite oluşumunu sağlar. Bu, bu moleküllerin fosfolipidlerle etkileşime girmesini ve yapılarını yok etmesini sağlar. Sonuç olarak bakteri hücre zarı çözülür. Tamamen yok edilirse bakterinin hücre ölümü gerçekleşir.
Bununla birlikte, polimiksinler yalnızca hücrenin dışında konumlanmış bakterilere ulaşır. Bakteriler zaten vücut hücresinin zarını geçmişse, artık bu aktif bileşenler tarafından yok edilemezler.
Polimiksinlerin esas olarak iki aktif bileşeni kullanılır. Bu bir yandan polimiksin B ve diğer yandan etken madde olan kolistindir. Her iki maddenin etki şekli benzerdir. Bununla birlikte, polimiksinler parenteral olarak (bağırsağı baypas ederek) absorbe edilemez çünkü böbrekler üzerinde nörotoksik ve zararlı bir etkiye sahiptirler. Daha yeni uygulamalarda, bu nedenle kolistin, kolistimetat sodyum (CMS) olarak bir ön ilaç formunda uygulanır.
Farmakolojik etki
Polimiksinler, esas olarak patojenik gram-negatif bakterileri kontrol etmek için kullanılır. Gram negatif ve gram pozitif bakteriler, hücre zarlarının yapısında farklılık gösterir. Danimarkalı bakteriyolog Gram tarafından geliştirilen boyama yöntemini kullanarak, iki bakteri grubu birbirinden kolayca ayırt edilebilir. Hücre zarını kompleks oluşumu yoluyla renklendirmek için bazik bir boya kullanılır. Gram pozitif bakteriler bir renk gösterirken, Gram negatif bakteriler lekelenmez.
Gram pozitif bakteriler, hücre zarlarında peptidoglikanlardan yapılmış kalın bir murein kabuğuna sahipken, gram negatif bakteriler sadece ince bir murein katmanına sahiptir. Bu farklılıklar, bakterilerin farklı antibiyotiklere olan duyarlılığını etkiler. Gram boyayı hızlı bir şekilde belirleyerek belirli antibiyotiklerin lehine veya aleyhine bir karar verilebilir.
Polimiksinler, polariteleri nedeniyle esas olarak polisakkaritlere bağlı olan fosfolipitlerle reaksiyona girer. Polimiksinler ve lipopolisakkaritler (LPS) arasındaki kimyasal bağlar bu şekilde oluşur. Gram negatif bakterilerdeki ince murein tabakası nedeniyle, LPS'ye polimiksinler tarafından daha iyi ulaşılır. Sonuç olarak, hücre zarı başlangıçta tüm sitoplazma içeriği serbest kalana ve bakteri hücresi ölene kadar yok edilir.
Bakterilerin polimiksinlere duyarlılığı hücre zarında bulunan fosfolipidlerin içeriği ile artar. Çok hassas bakterilerin hücre zarlarının, daha az duyarlı bakterilere göre daha fazla polimiksin bağladığı bulundu. Aktif bileşenlerin kimyasal değişimi, örneğin son yağ asitlerini uzaklaştırarak etkinliği azaltabilir.
Ayrıca, antibiyotik konsantrasyonu ne kadar yüksekse, bakterilerle o kadar iyi savaşıldığı bulundu. Çalışmalarda, bakteri zarında, tamamen tahrip olmasına yol açan kabarcık oluşumunu gözlemlemek mümkün oldu. Konsantrasyon çok düşükse, zar tamamen çözülemez ve bakteri hayatta kalır. Tedavi açısından bakteri dinleniyor mu yoksa bölünüyor mu önemli değil. Her iki aşamada da eşit derecede etkili kontrol mümkündür.
Tıbbi uygulama ve kullanım
Hem polimiksin B hem de kolistin aynı aktivite spektrumuna sahiptir. Diğer şeylerin yanı sıra, Pseudomonas aeruginosa, Escherichia coli, Enterobacter spp., Pasteurella spp., Haemophilus spp., Vibrio spp., Bordetella spp. Gibi gram-negatif bakterilerle mücadelede özellikle iyidirler. veya Aerobacter. Tedaviye iyi yanıt veren özellikle hassas bakteriler Acinetobacter spp., Bordetella bronchiseptica, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Histophilus somni, Taylorella equigenitalis, Pasteurella multocida veya Pseudomonas aeruginosa'dır.
Polimiksinlere direnç de meydana gelebilir. Ancak bunlar nadiren meydana gelir. Direnç, bakteri yüzeyindeki aktif maddelerdeki değişikliklerden, hücre zarına girişi engellemekten veya bakteri yüzeyindeki değişikliklerden kaynaklanabilir. Bazı bakteriler, hücre yüzeyindeki polimiksinlerin polipeptitlerini parçalayan sindirim enzimleri oluşturur. Ek olarak, bazı bakteriler, antibiyotikleri hücre dışına iten belirli pompalar içerir. Bakteriyel yüzeyde, örneğin daha düşük yoğunluklu fosfolipidlerle farkedilebilen bir değişiklik de dirence katkıda bulunabilir.
Kullanılan ana polimiksinler, polimiksin B veya kolistindir. Her iki maddenin etki şekli aynıdır. Bununla birlikte, kolistin sadece doğrudan merhemlerde, inhalasyon tedavisi için aerosollerde veya bağırsak tedavisi için ağızdan kullanılabilir. Bağırsakta pek emilmez, bu nedenle sistemik kullanım için sadece parenteral olarak (örn. İntravenöz olarak) uygulanabilir. Saf kolistin, parenteral olarak alındığında böbrekler için nörotoksik ve toksiktir. Ancak bir ön ilaç olarak, herhangi bir komplikasyon olmaksızın kolistimetat sodyum (CMS) olarak alınabilir.
Riskler ve yan etkiler
Daha önce de belirtildiği gibi, kolistin parenteral olarak emilmemelidir, yani bağırsağı atlayarak, bu nörotoksik ve nefrotoksik etkilere yol açabilir. Bu aynı zamanda diğer polimiksinler için de geçerlidir. Bununla birlikte, kolistinin oral yoldan yutulması, bağırsakta zorlukla emildiğinden sistemik kullanım için uygun değildir. Bununla birlikte, kolistimetat sodyum (CMS) formunda bir ön ilaç olarak sistemik olarak da kullanılabilir.
