Gibi Dış fiksatör vücudun yaralı kısımlarının tedavisi için kullanılan bir tutma cihazıdır. Tedavi yöntemi osteosentezlerden biridir.
Eksternal fiksatör nedir?
Eksternal fiksatör, kemik kırıklarını hareketsiz hale getirmek için kullanılan bir tutma sistemidir. Özellikle açık yaralarla ilişkili karmaşık kırıklar bu osteosentez prosedürü ile tedavi edilir. Eksternal fiksatör terimi Fransızca'dan gelir ve “eksternal fiksasyon” anlamına gelir.
Eksternal fiksatör, uzun vidalardan ve sert bir çerçeveden oluşur. Doktor bunu vücudun dışına takar ve etkilenen kemiğe sabitlemek için vidalar kullanır. Kırığın yarattığı kemik parçaları bu şekilde stabilize edilebilir. Ayrıca birbirlerine karşı hareket edemezler.
Osteosentez bağlamında, kırık kemikleri restore etmek için farklı prosedürler kullanılır. Bu, tellerin, vidaların ve metal plakaların tanıtımını içerir. Ancak bu materyaller her zaman açık kırıklar için uygun değildir çünkü yüksek enfeksiyon riskini daha da arttırırlar. Mikropların vücutta kalma riski vardır, bu da enfeksiyonu yayar ve kötüleştirir. Öte yandan, kemik parçalarının enfeksiyon iyileşene kadar stabilize olabileceği bir harici fiksatör kullanmak daha mantıklıdır.
İşlev, etki ve hedefler
Enkaz gibi kemik kırıkları için başlangıç tedavisi sağlamak için çoğunlukla travma cerrahisinde harici bir fiksatör kullanılır. Tipik endikasyonlar, belirgin açık kemik kırıkları, aynı kemikte çift kırık, yumuşak dokularda ciddi hasarın olduğu kapalı kemik kırıkları ve kemik kırıklarının neden olduğu enfeksiyonlardır.
Diğer uygulama alanları, çoklu travma, yani aynı anda mevcut olan birkaç yaşamı tehdit eden yaralanma ve psödartrozdur. Bu sözde yanlış eklemdir. Yetersiz kemik iyileşmesinden sonra oluşur. Bazen eksternal fiksatör, eklemleri kasıtlı olarak sertleştirmek için de kullanılır. Özel ekipman, segment taşımacılığı için de kullanılabilir. Sovyet cerrah Gavril Ilisarow'dan çıkan Ilisarov yöntemi, eksternal halka fiksatörü ile kemikleri uzatmak için kullanıldı.
Kemiğin belirli bir noktada kesilmesi yapay bir kırılma yaratır. Daha sonra, her iki kemik parçası da bir aparata tutturulur ve böylece kırılma noktasındaki boşluk giderek genişler. Kemik çekildikçe büyür. Yıllar geçtikçe bu süreç daha da geliştirildi.
Eksternal fiksatörün uygulama alanları ayrıca servikal omurga kırıkları ve kallus distraksiyonu için kullanıldığı çeşitli deformiteleri içerir. Bunlar çoğunlukla farklı bacak uzunluklarıdır.
Eksternal fiksatör takılmadan önce hastaya genel anestezi verilir. Mağdurun nasıl saklandığı yaralanmasına bağlıdır. Örneğin bilek kırılırsa doktor hastanın kolunu hafifçe bükecek ve hafifçe kaldıracaktır. İşlem sırasında cerrah, hastayı X-ışınları kullanarak sürekli kontrol eder. Bu sayede kemik parçalarının da eksternal fiksatör ile doğru konuma getirilip getirilmediği belirlenebilir. Bunun için saklama masasının X ışınları geçirgenliğine sahip olması gerekir. Hastanın cildi dikkatlice dezenfekte edilmelidir. Ayrıca hasta steril bezlerle kapatılır.
Kırılma sırasında kemik parçaları kaymışsa, birbirlerine göre doğru pozisyonları bozulabilir. Cerrah onları çekerek doğru pozisyonuna geri getirir. Daha sonra yaralı kemik bölgesinde küçük cilt kesileri yapılır. Bu, cerrahın kemiğe erişmesini sağlar. Kesiklerden kemiğe delikler de açılır. Cerrah daha sonra uzun metal çubukları, eksternal fiksatörün dış çerçevesini kemiğe bağlayan deliklere vidalar.
Cihaz, zımba vidaları ile kemiğe tutturulmuştur. Özel çenelerle bir güç taşıyıcıya bağlanırlar. Vidalar perkütan olarak yerleştirilir. Bağlayıcı kuvvet taşıyıcı yumuşak dokuların dışında bulunur.
Eksternal fiksatör takıldıktan sonra hastanın röntgen muayenesi yapılır. Tüm kemik parçaları istenen pozisyondaysa, enfeksiyona karşı koymak için doktor metal çubukların giriş noktalarını aseptik olarak kapatabilir. Hasta daha sonra, prosedürden kurtulduğu bir iyileşme odasına alınır.
Riskler, yan etkiler ve tehlikeler
Harici bir fiksatör takmak belirli riskler içerir. Bu, anestezi, sinir yaralanmaları ve kanamalar nedeniyle öngörülemeyen olaylara yol açabilir. Dahası, göze hoş görünmeyen yaraların ve yara enfeksiyonlarının gelişmesi mümkündür.
Ek olarak, özel komplikasyon riski vardır. Bunlar arasında yanlış hizalamalar, kemiklerdeki enfeksiyonlar, kemik iyileşmesinde gecikmeler ve komşu eklemlerin hareketinde kalıcı belirgin kısıtlamalar yer alır. Bununla birlikte, tedavi dikkatlice planlanırsa, komplikasyonlar sıklıkla önlenebilir.
Operasyondan sonra hasta 2-3 gün sonra fizyoterapiye başlar. Hastanede fizyoterapist tarafından kendi dört duvarı içinde yapabileceği egzersizlerle tanıştırılır. İki ila altı hafta sonra, doktor ek röntgen çekecek. Eksternal fiksatörün tutarlı bakımı da önemlidir. Metal çubuklar, yara boşluğunun mikroplardan etkilenme riskini taşır. Bu nedenle çubukların dezenfektanlarla dikkatlice temizlenmesi gerekir. Ayrıca yaranın kuru kalması gerekir.
