İnsanlar, hamilelik sırasında, doğum sırasında ve sonrasında hayatta kalabilmek için çeşitli reflekslerle donatılmıştır. Bu aynı zamanda Moro refleksi. Bu, çocuğun doğumdan sonra ilk nefesini sağlar ve bebeğin hayatının ilk birkaç ayında ürkütücü bir refleks görevi görür.
Moro Refleksi nedir?
Moro refleksi ilk olarak 1918'de Alman çocuk doktoru Ernst Moro tarafından tanımlanmış ve adlandırılmıştır. Bu refleks, bir uyaran tarafından oldukça istemsizce tetiklenen bir tepkidir. Yeni doğan çocuk olası bir tehdide tepki verir, örneğin sırtüstü düşerse veya aniden ve kabaca yere yatırılırsa.
Moro refleksi iki aşamada kendini gösterir. İlk aşamada çocuk hem kollarını hem de bacaklarını çeker, ellerini açar ve parmaklarını açar. Başını geriye yatırır, böylece üst gövde hafifçe arkaya doğru düşer. Daha sonra nefes almak için ağzını açar ve bu pozisyonda kısa bir süre donar. Bunu kolların ve bacakların çekilmesi ile ikinci aşama takip eder. Şimdi ellerini bir yumruğa sıkıştırıyor, başını göğsüne doğru çekiyor ve nefes veriyor. Çocuk daha sonra yüksek sesle çığlık atabilir.
Refleks, yeni doğmuş bir bebeğin hayatının ilk birkaç haftasında en belirgindir. Önümüzdeki birkaç ay boyunca bebeğin sinir sistemi olgunlaşır, böylece refleksin sıklığı ve yoğunluğu giderek azalır. Üçüncü aydan itibaren ise daha seyrek ve çok zayıf bir biçimde ortaya çıkar ve en geç altıncı aydan sonra tamamen kaybolur.
Küçük maymunlarda refleksin başka bir anlamı vardır. Her zaman anne tarafından taşınırlar. Anne hareket eder etmez maymun yavrularında Moro refleksi aktive olur. Somunu çok sıkı kavrarlar ve somundan düşmemesi için kafayı hafifçe geriye yatırırlar. Bu nedenle Moro refleksi şu adla da bilinir: Parantez refleksi veya Sıkıştırma refleksi aranan.
Bu refleks insan yaşamının ilk birkaç ayında da ortaya çıktığı için, evrimsel biyoloji araştırmacıları bizim de bir zamanlar taşındığımızdan şüpheleniyorlar.
İşlev ve görev
Moro refleksi, tüm duyuların (görme, işitme, dokunma ve denge) etkileşimi ile aktive edilen oldukça karmaşık bir vücut reaksiyonudur. İnsanlarda, Moro refleksi hamileliğin dokuzuncu haftasında oluşuyor. Doğumdan hemen sonra insan çocuğu için hayati bir rol oynar: Soluk borunun açılmasını sağlar. Bu sayede yenidoğanı ilk nefesini alması için uyarır ve boğulmadan korur.
Sonraki aylarda refleks aynı zamanda ebeveynleri dikkatli olmaları ve yenidoğanlarına bakmaları için uyarır. Sonuçta, çocuk henüz başını bağımsız olarak tutamıyor. Ve tepki kontrolsüz bir hareket gibi göründüğünden ve birçok bebek yüksek sesle ağladığından, ebeveynler genellikle çok korkar.
Ve refleks bebek için aslında çok rahatsız edici çünkü küçük beden bu süre zarfında çok şey yaşar: Stres hormonları adrenalin ve kortizol salınır, kan şekeri seviyesi keskin bir şekilde düşer ve kalp atış hızı hızla yükselir. Bununla birlikte, refleks vücudun tamamen normal bir reaksiyonudur ve erken çocukluk gelişiminin bir parçasıdır.
Hastalıklar ve rahatsızlıklar
Moro refleksi doğumdan sonraki ilk birkaç ayda çok sık tetiklenirse, vücut daha fazla stres hormonu üretir. Bunlar, henüz tam olarak gelişmemiş olan bebeğin bağışıklık aktivitesini bozar. Zayıflamış bağışıklık savunmasının bir sonucu olarak, enfeksiyonlar veya solunum yolu hastalıkları daha sık ortaya çıkar.
Yaşamın dördüncü ayından itibaren Moro refleksi yavaş yavaş gerilemelidir. Bebeğin nörolojik gelişiminin bir parçası olarak, yerini yetişkinliğe kadar tutulan irkilme refleksi alır. Aşağıdakiler erken çocukluk refleksleri için geçerlidir: Zirveye kadar gelişir, sonra alçalır ve sonunda kaybolur.
Erken çocukluk reflekslerinin gerilemesiyle birlikte kaba ve ince motor beceriler de olgunlaşır. Ayrıca gerçekte kaybolmayan, aksine daha karmaşık bir refleksle bütünleşmiş refleksler de vardır.
Normalde reflekslerin gelişimi her çocuk için aynıdır. Sinir sistemi, ancak çocuk yaşamın ilk on iki ayı içinde tüm erken çocukluk reflekslerini terk ettiğinde tam olarak gelişir. Ancak bu gelişim sırasında bozukluklar ortaya çıkarsa, çocuklarda daha sonra DEHB ve aşırı duyarlılık gibi nörolojik hastalıklar gelişebilir.
Spesifik olarak, Moro refleksinin gelişimsel bozukluğu, örneğin çocuğun düşerken başlangıçta kollarını açmasına ve destek reaksiyonunun ancak daha sonra başlamasına neden olabilir. Kendini diğer çocuklardan çok daha fazla yaralar.
Stres hormonlarının aşırı üretimi nedeniyle, çevrelerinden işleyemeyecekleri çok fazla gereksiz bilgiyi de emerler. Sürekli aşırı uyarılma, sonuçta konsantrasyon bozukluklarına ve dolayısıyla çocukların zayıf sosyal davranışlarına yol açabilir.
Ayrıca yeni durumlarda uygun şekilde davranmakta güçlük çekerler. Yalnızca normal bir günlük yaşam ve tanıdık bir ortam onlara güvenlik sağlayabilir. Yetişkinlikte bile, kısıtlama devam edebilir, böylece etkilenenlerin hayatı kısmen panik ataklar ve anksiyete nevrozları ile karakterize edilir.
